Hydrogenium – od wodoru zaczyna się układ okresowy pierwiastków. Miejsce, jak się okazuje nieprzypadkowe. Wodór jest pod wieloma względami doskonały. Zapewnia najczystsze i najwydajniejsze spalanie.

Wodór jest bezbarwnym, bezwonnym i nietoksycznym pierwiastkiem. Nie niszczy warstwy ozonowej, nie powoduje kwaśnych deszczy, ani nie wywołuje szkodliwych emisji. Mimo tego, że jest bezbarwny obecnie dzielimy wodór na trzy kolory: szary, niebieski i zielony. A teraz przejdźmy do meritum sprawy: co Łukasiewicz – Instytut Metalurgii Żelaza może mieć wspólnego z WODOREM SZARYM? Okazuje się, że bardzo dużo, ponieważ zespół naukowców w składzie: dr hab. inż. Marian Niesler (Łukasiewicz – IMŻ), prof. dr. hab. inż. Jan Mróz (emeryt, Politechnika Częstochowska), dr hab. inż. Sławomir Stelmach (ICHPW Zabrze), mgr inż. Sławomir Janiszewski (emeryt, ICHPW Zabrze), mgr inż. Zbigniew G. Pijet (PRA Health Sciences Mannheim), opracował nowy sposób pozyskiwania wodoru z gazów węglowodorowych. Ten patent ”uwolni” nas od emisji CO2 do atmosfery i wprowadzi przemysł hutniczy do piątej rewolucji przemysłowej – bardziej korzystnej dla środowiska.

Opracowana przełomowa metoda otrzymywania wodoru może stanowić element procesu wytwarzania stali bezpośrednio z rud żelaza z wykorzystaniem tego gazu jako reduktora według sposobu opatentowanego w Łukasiewicz – Instytucie Metalurgii Żelaza. Zastosowanie technologii według opracowanych metod, pozwoli na znaczące ograniczenie emisji CO2 do atmosfery, nawet o 70 do 100% w procesie produkcji stali. Ze względu na niskie nakłady energii na wyprodukowanie 1 Mg wodoru z zastosowaniem opracowanej metody - wielokrotnie niższe w porównaniu z metodą elektrolizy wody - może być ona wykorzystana do wytwarzania wodoru dla potrzeb innych sektorów gospodarki.

Wodór jest obiecującym, zrównoważonym źródłem energii i zespół naukowców podjął ekscytujące kroki w kierunku budowy infrastruktury o zerowej emisji, zasilanej wodorem jak i osiągnięcia celów wyznaczonych przez uchwałę w sprawie „Polityki Energetycznej Polski do 2040 r.”, a także politykę klimatyczną i neutralność klimatyczną UE po roku 2050.